جعفر محمدی در این یادداشت آورده هست: بزرگ ترین معضل آموزش و پرورش ایران چیست؟ کم بودن بودجه؟ حجیم بودن کتاب های درسی؟ نامناسب بودن محتواهای آموزشی؟ طولانی بودن ساعات کلاسی؟ امتحان محوری؟ بدنه بزرگ و کم تحرک وزارت آموزش و پرورش؟ یا …؟
؟همه این ها به علاوه دهها مشکل دیگر، مصایب امروز آموزش و پرورش ایران می باشند اما به نظر می آید بزرگ ترین مشکل وزارت آموزش و پرورش این هست که اساساً هیچ مطالبه جدی برای دگرگونی در آن وجود ندارد.
قریب به اتفاق مردم، به وضع فشل کنونی آموزش و پرورش خو کرده اند و حداکثر کاری که برای فرزندان شان می کنند این هست که آنان را در مدرسه ها بهتری ثبت اسم کنند و بنابراین اساساً خواسته شده برای بهبود وضع آموزش و پرورش و دگرگونی در آن ندارند.
تقریباً همه رسانه ها نیز درگیر امور روزمره و دعواهای جناحی و حوادث جاری می باشند و از مصیبت ای به اسم درجا زدن نظام آموزشی کشور غافل اند. آنان سالی چند بار سراغ آموزش و پرورش می روند: زمان دوباره فعال شدن مدرسه ها، مقطع هایی که حقوق معلمان عقب می افتد و اعتراضاتی شکل می گیرد و روزهایی که به سبب بارش برف یا آلودگی هوا مدرسه ها تعطیل می گردند.
آموزش و پرورش
بجز این چند مورد، تقریباً آموزش و پرورش، غایب بزرگ رسانه های ایران هست! چه برسد به این که خیز رسانه ای شکل گیرد و مطالبه اصلاحات در نظام آموزشی بر آن سوار گردد.
روشنفکران و اندیشمندان جامعه هم یا تغافل می کنند یا واقعاً غافل اند که گام اول و کلیدی اصلاح کشور، اصلاح نظام آموزشی هست. .. مباحث روشنفکرانه و اغلب تکراری و از سر تفاخر کرده اند هرگز در مورد مدرسه و اسباب توسعه آن سخن نگفته اند!
مباحث روشنفکرانه و اغلب تکراری و از سر تفاخر کرده اند هرگز در مورد مدرسه و اسباب توسعه آن سخن نگفته اند!حتی در هیأت دولت هم نه ریاست جمهور و نه هیچ کدام از وزرا، از وزیر آموزش و پرورش انتظار دگرگونی در نظام تعلیم کشور ندارند و به طور مستمر وزرای آموزش و پرورش، کنج نشین کابینه بوده اند. مجلس شورای اسلامی و شورای عالی انقلاب فرهنگی هم کار چندانی با آموزش و پرورش ندارند.
وقتی مطالبه ای در کار نباشد، اصلاحی هم شکل نمی گیرد و اگر دست بر قضا، وزیری بخواهد تحولی را در آموزش و پرورش رقم بزند، در وهله اول با بی توجهی و بی میلی عمومی رو به رو می گردد و پس از آن مجموعه جامعه و نهادهای آن که به وضع موجود عادت کرده اند، مقاومت در مقابل اصلاحات را شروع می کنند چون که نیازی به اصلاح نمی بینند! نمونه اش، بعضی مقاومت ها و کارشکنی ها در زمستان گذشته بود که در مقابل نخستین گام اصلاحات در آموزش و پرورش تشکیل شدند تا اذن ندهند تحولی در وضع امتحان محوری و مدرسه ها نامیده شده به تیزهوشان ایجاد گردد.
آموزش و پرورش
.. ؛
برغم اهمیت بسیار با اهمیت آموزش و پرورش در آینده کشور، تا به حال دولت ها، حتی 5 درصد از تمرکز خود را متوجه آن نکرده اند و ای بسا به آموزش و پرورش به عنوان دستگاهی پرخرج و پردردسر نگاه می کنند.
وقتی هیچ کدام از کاندیداهای ریاست جمهوری یا مجلس، هیچ وقت در مورد اصلاحات بنیادین در آموزش و پرورش حتی وعده توخالی هم نمی دهند، معنایش این هست که در این کشور، تربیت فرزندان ایرانیان برای زیست در دنیای آینده، اساساً اهمیت و اولویتی ندارد.
آگاه باشیم و در عین این که دغدغه های مهمی چون معیشت داریم، اصلاحات در آموزش و پرورش را به یکی از سه مطالبه اول زندگی مان مبدل کنیم چون که آینده فرزندان مان از آموزش و پرورش می گذرد و هر تحولی در آن، مستقیماً آینده آنان و کشورمان را تحت اثرگذاری قرار می دهد. اذن ندهیم دولتمردان، مجلسیان، رسانه ها، روشنفکران و سایرین نسبت به این مبحث و در حقیقت نسبت به آینده فرزندان مان بی اعتنا باشند. مطالبه گری را شروع کنیم؛ بچه هایمان در خطرند؛ آنان در قیاس با همسن های خودشان در جهان ناکارآمدتر بار می آیند و آینده را به آنان خواهند باخت.
عصرایران/19 فروردین97
اول*1566
